Join Well 1k

Cost of Lives, Cost of Living

31 August 2020 เรื่อง รักษิณา สิทธิคงศักดิ์

“วันนี้เมื่อสองปีที่แล้ว เกิดอะไรขึ้นบ้าง?”

“วันที่ 23 กรกฎาคม 2561 เวลาประมาณ 08.00 น. เกิดเหตุเขื่อนเซเปียน-เซน้ำน้อย ที่แขวงอัตตะปือ สาธารณรัฐประชาธิปไตยประชาชนลาว ทรุดตัวและพังทลาย ส่งผลให้บ้าน 1,300 หลัง ใน 19 หมู่บ้านรอบเขื่อนได้รับผลกระทบจากน้ำท่วมรุนแรง กระแสไฟฟ้าถูกตัด ประชาชนลาว 6,631 คนถูกมวลน้ำกว่า 5,000 ลูกบาศก์ซัดถล่มบ้านพังทลาย มีรายงานผู้เสียชีวิต 71 คน และสูญหายอีกเป็นจำนวนมาก ชาวบ้านกัมพูชาที่อาศัยอยู่ติดพรมแดนลาวก็ได้รับผลกระทบจากน้ำท่วมเช่นกัน”

เราทุกคนล้วนเป็นคนใจร้ายโดยไม่ตั้งใจ พวกเราอาจเคยชินกับการเปิด-ปิดสวิตไฟ จนลืมตั้งคำถามไปว่า “ไฟฟ้าเหล่านี้มาจากไหน?”

อุทกภัยครั้งนี้อาจไม่ได้เกิดขึ้นที่ประเทศไทย แต่ความจริงที่น่าเศร้าคือพวกเราชาวไทยนี่แหละเป็นต้นเหตุ กล่าวคือ โครงการเขื่อนเซเปียน-เซน้ำน้อยเป็นหนึ่งในโครงการเขื่อนบนแม่น้ำโขงที่สร้างขึ้นเพื่อผลิตไฟฟ้าส่งระบบไฟฟ้าของไทย แอร์เย็นฉ่ำจากห้างสรรพสินค้าในกรุงเทพ ป้ายโฆษณา LED บานใหญ่สีสันสดใสบนทางด่วน และหลอดไฟน้อยใหญ่ที่ทำให้เมืองกรุงของเราสว่างไสวได้ตลอดคืน ล้วนก็มาจากโรงผลิตไฟฟ้าในพื้นที่ห่างไกลเหล่านี้แหละ

วันนี้ Trawell จึงอยากพาทุกคนมาชมงานแสดงภาพถ่าย “Cost of lives, Cost of living: ฆ่าครองชีพ” โดยคุณวิศรุต แสนคำ งานแสดงภาพถ่ายที่บอกเล่าเรื่องราวของประชาชนลาวที่ได้รับผลกระทบจากเหตุการณ์เขื่อนถล่มเมื่อสองปีที่แล้ว ความเสียหายที่ยังไม่ได้รับการซ่อมแซม หมู่บ้านที่หายไป และฝันสลายที่ไม่มีวันกลับคืน เข้าชมฟรีที่ร้าน Dialogue Coffee and Gallery ตั้งแต่วันนี้ – 5 สิงหาคม พ.ศ.2563

“ซากปรักหักพัง”

สภาพหมู่บ้านที่พังเสียหายจากเหตุการณ์เขื่อนถล่ม เวลาสองปีไม่ได้ทำให้อะไรเปลี่ยนแปลง ทั้งสถานที่และผู้คน ยังคงเจ็บช้ำ มีแต่เขื่อนผลิตไฟฟ้าเท่านั้นที่ได้รับการเยียวยาอย่างดี

“ฝันสลาย”

619,416,092,658 กีบลาว (หรือประมาณ 2,000 ล้านบาทไทย) คือยอดรวมความเสียหายทั้งหมด ‘ที่นับได้’ ที่เกิดจากเหตุการณ์เขื่อนเซเปียน-เซน้ำน้อยถล่ม ส่วนค่าความเสียหาย ‘ที่นับไม่ได้’ และไม่สามารถตีเป็นเงินได้นั้นคือ ‘ความฝัน’ ของชาวบ้านที่จะมีชีวิตความเป็นอยู่ที่ดี ได้ทำเรียนหนังสือ ทำอาชีพที่ชอบ ในหมู่บ้านที่อาศัยอยู่มาตั้งแต่เกิดกับผู้คนที่และสถานที่ที่พวกเขาผูกพัน

แต่ความฝันได้จมหายไปพร้อมกระแสน้ำเมื่อสองปีที่แล้ว และไม่มีวี่แววจะหวนกลับมา